Prawidłowa odpowiedź to 4,0 m, co jest zgodne z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Ministra Środowiska. Pomiary hałasu pochodzącego od drogi komunikacyjnej na terenach planowanej zabudowy jednorodzinnej powinny być wykonywane na wysokości 4 m ±0,2 m nad powierzchnią terenu. Taka wysokość pomiaru jest istotna, ponieważ odzwierciedla typowe warunki, w jakich mieszkańcy mogą doświadczać hałasu. Pomiary prowadzone na zbyt niskiej wysokości mogą nie uwzględniać rzeczywistego wpływu hałasu na budynki oraz ich mieszkańców. W praktyce, stosowanie się do tych wytycznych pozwala na uzyskanie dokładniejszych danych, które są kluczowe przy projektowaniu budynków i planowaniu stref ochronnych przed hałasem. Wprowadzenie odpowiednich norm i standardów w zakresie pomiarów hałasu ma na celu ochronę zdrowia publicznego oraz komfortu mieszkańców, co jest niezbędne w kontekście urbanizacji i rozwoju terenów mieszkalnych.
Wybór innej wysokości pomiaru hałasu, jak 0,5 m, 1,5 m czy 2,0 m, jest nieprawidłowy, ponieważ nie spełnia wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska. Pomiary na niższych poziomach nie tylko nie oddają rzeczywistych warunków, w jakich hałas wpływa na ludzi, ale mogą również prowadzić do niedoszacowania jego rzeczywistego poziomu. Na wysokości 0,5 m pomiary mogą być obciążone błędami związanymi z ukształtowaniem terenu oraz lokalizacją źródła hałasu. Wysokość 1,5 m i 2,0 m, choć bliższa standardowym praktykom w pomiarach akustycznych, nadal nie uwzględnia pełnego obrazu hałasu, który dotyka mieszkańców. Odpowiednia wysokość 4 m jest zgodna z dobrą praktyką w zakresie oceny hałasu w otoczeniu budynków jednorodzinnych oraz zapewnia, że pomiary są reprezentatywne dla warunków, w jakich mieszkańcy spędzają czas. Wykonywanie pomiarów w niewłaściwy sposób może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących wpływu hałasu na zdrowie i spokojne korzystanie z przestrzeni mieszkalnej.
