Eutrofizacja to proces, który prowadzi do nadmiernego wzrostu roślinności wodnej, szczególnie fitoplanktonu, w wyniku zwiększonej dostępności składników odżywczych, zwłaszcza azotu i fosforu. W sytuacji, gdy wody są bogate w te substancje, dochodzi do intensywnej produkcji biomasy. Gdy ta biomasa umiera, procesy rozkładu zachodzą w warunkach beztlenowych, co prowadzi do deficytu tlenu w wodzie. Przykładem eutrofizacji są sytuacje w dużych jeziorach, gdzie odpływ z nawozów sztucznych i ścieków komunalnych powoduje wzrost alg. Tego typu zjawisko negatywnie wpływa na ekosystem, prowadząc do spadku bioróżnorodności oraz pojawienia się martwych stref, gdzie tlen jest niewystarczający dla życia organizmów wodnych. Włączenie monitorowania stanu wód oraz wdrażanie dobrych praktyk w zakresie gospodarki wodnej, takich jak kontrola zrzutów zanieczyszczeń, jest kluczowe dla zapobiegania eutrofizacji.
Dystrofizacja to proces odwrotny do eutrofizacji, polegający na obniżeniu dostępności substancji odżywczych w wodach, co prowadzi do ograniczenia wzrostu roślinności. W sytuacjach dystroficznych wody są zazwyczaj ubogie w fosfor i azot, co skutkuje niewielką ilością fitoplanktonu. Takie nieporozumienie można często spotkać w kontekście zasobów wodnych, gdzie zjawisko ograniczenia substancji odżywczych mylnie interpretowane jest jako nadmiar ich obecności. Dysymilacja odnosi się do procesów metabolicznych, w których materia organiczna jest rozkładana na prostsze związki, jednak nie jest to bezpośrednio związane z deficytem tlenu. Asymilacja to proces, w którym organizmy autotroficzne, takie jak rośliny, wykorzystują dwutlenek węgla i energię świetlną do produkcji organicznej, co jest kluczowe dla ich wzrostu i rozwoju, ale nie wpływa na masowy rozwój fitoplanktonu w kontekście tlenowym. Tak więc, zrozumienie różnic pomiędzy tymi procesami oraz ich skutków dla ekosystemów wodnych jest kluczowe w zarządzaniu zasobami wodnymi i ochronie środowiska.