Związki kadmu to substancje toksyczne, które mogą występować w zdegradowanych glebach z powodu działalności przemysłowej, rolnictwa oraz zanieczyszczenia środowiska. Kadm jest metalem ciężkim, który bioakumuluje się w organizmach roślinnych, co może prowadzić do jego kumulacji w łańcuchu pokarmowym. W praktyce, uprawy roślin na glebach z wysokim poziomem kadmu mogą prowadzić do kontaminacji żywności, co jest problemem zdrowotnym, zwłaszcza w kontekście długoterminowego spożywania takich produktów. Wiele standardów ochrony środowiska i zdrowia publicznego, jak np. wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz przepisy Unii Europejskiej, nakłada ograniczenia na zawartość metali ciężkich w glebie oraz produktach rolnych. Zrozumienie toksyczności kadmu oraz jego wpływu na środowisko i zdrowie ludzi jest kluczowe w kontekście zrównoważonego rozwoju oraz praktyk rolniczych, co podkreśla znaczenie monitorowania i remediacji zanieczyszczonych terenów.
Kwasy tłuszczowe, hydroksykwasy oraz związki fosforu nie są substancjami toksycznymi, które w typowy sposób kumulują się w roślinach w kontekście degradacji gleb. Kwasy tłuszczowe są naturalnymi związkami organicznymi, które odgrywają kluczową rolę w metabolizmie roślin i nie są klasyfikowane jako toksyny. Ich obecność w glebie może wynikać z rozkładu materii organicznej i nie jest związana z toksycznością. Hydroksykwasy, podobnie jak kwasy tłuszczowe, są związkami organicznymi, które mogą występować w roślinach, ale nie mają właściwości toksycznych i nie kumulują się w niebezpieczny sposób. Natomiast związki fosforu, choć mogą być toksyczne w nadmiarze, nie są substancjami, które kumulują się w roślinach w takim stopniu jak metale ciężkie, a ich obecność w glebie jest kluczowa dla wzrostu i rozwoju roślin. Błędne rozumienie toksyczności różnych substancji w glebie i ich wpływu na rośliny może prowadzić do niepoprawnych wniosków dotyczących bezpieczeństwa żywności i ochrony środowiska. Kluczowe jest zatem zrozumienie, że tylko niektóre substancje, jak metale ciężkie, mają potencjał do bioakumulacji i powodowania długoterminowych skutków zdrowotnych.