Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wiele osób myli źródła powstawania biohumusu, co prowadzi do nieporozumień w praktyce ogrodniczej. Mrówki faraonki, choć są owadami społecznymi, nie uczestniczą w procesie produkcji biohumusu – ich działalność polega raczej na eksplorowaniu środowiska w poszukiwaniu pożywienia, a nie przetwarzaniu resztek roślinnych. Zwierzęta gospodarskie z kolei produkują obornik, który jest cennym nawozem, ale różni się znacznie od biohumusu zarówno pod względem składu, jak i sposobu powstawania. Mikroorganizmy glebowe oczywiście odgrywają ogromną rolę w rozkładzie materii organicznej, jednak to nie one są głównymi producentami biohumusu – ich zadaniem jest raczej dalsze mineralizowanie związków organicznych w glebie. W praktyce ogrodniczej za biohumus uznaje się wyłącznie produkt uzyskany w wyniku przetwarzania przez dżdżownice kalifornijskie, bo tylko one wytwarzają charakterystyczny, wyjątkowo bogaty w substancje odżywcze nawóz. Typowym błędem jest utożsamianie każdego naturalnego nawozu z biohumusem – warto jednak pamiętać, że termin ten zarezerwowany jest właśnie dla wermikompostu, czyli kompostu powstałego pod wpływem dżdżownic. Moim zdaniem, najbardziej mylące jest przekonanie, że wystarczy jakiekolwiek rozkładanie biomasy, by otrzymać biohumus – to nie do końca tak działa. Dżdżownice kalifornijskie nie tylko rozkładają substancję organiczną, ale dodatkowo ją wzbogacają i stabilizują, przez co nawóz ten spełnia najwyższe standardy ekologiczne. Warto więc rozróżniać metody pozyskiwania nawozów i nie wrzucać wszystkich organicznych produktów do jednego worka.