Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wokół tematu powstawania biohumusu narosło sporo nieścisłości i mitów, które łatwo mogą prowadzić do błędnych wyobrażeń. Przede wszystkim, biohumus nie jest produktem działania mrówek faraonek. Te owady, choć bardzo ciekawe z biologicznego punktu widzenia, nie są wykorzystywane w produkcji nawozów, a wręcz przeciwnie, bywają szkodnikami w uprawach – ich obecność w glebie raczej nie wpływa pozytywnie na strukturę czy skład nawozu organicznego. Często można spotkać się z mylnym przekonaniem, że każdy nawóz naturalny powstaje dzięki zwierzętom gospodarskim, ale to nie do końca tak działa. Obornik rzeczywiście jest cennym nawozem, powstającym właśnie z odchodów bydła czy świń, ale to nie jest jeszcze biohumus – aby powstał biohumus, potrzeba dalszego przetworzenia tego materiału przez dżdżownice. Mikroorganizmy glebowe oczywiście odgrywają kluczową rolę w każdym procesie rozkładu materii organicznej i odpowiadają za humifikację, ale ich udział w produkcji biohumusu jest raczej pośredni. Najważniejsze jest, że typowy, certyfikowany biohumus powstaje dzięki pracy dżdżownic kalifornijskich, które mają wyjątkową zdolność przetwarzania resztek w wartościowy produkt. Często spotykam się z uproszczeniem, że „biohumus to po prostu kompost”, ale według branżowych standardów to nie jest to samo – biohumus wyróżnia się stałością składu i wysoką zawartością aktywnych substancji organicznych, których bezpośrednim źródłem są właśnie dżdżownice. Moim zdaniem, właściwe rozróżnianie tych pojęć jest kluczowe dla efektywnego i ekologicznego nawożenia upraw.