Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Temat otwartych terenów zieleni często sprawia trudności, bo w języku potocznym prawie każdy zielony fragment miasta wydaje się podobny. Jednak z perspektywy urbanistyki oraz architektury krajobrazu istnieją ściśle określone definicje i funkcje tych miejsc. Zieleńce, bulwary i parki ludowe są klasycznymi przykładami terenów ogólnodostępnych, czyli właśnie otwartych terenów zieleni według standardów planistycznych – dostępnych dla wszystkich, przeznaczonych na rekreację, wypoczynek czy komunikację pieszą. Zieleńce, choć bywają niewielkie, spełniają funkcje społeczne i ekologiczne, są często wkomponowane pomiędzy zabudowę, ale ich otwartość i publiczny charakter są niepodważalne. Bulwary, szczególnie te nad rzekami lub kanałami, to miejsca integracji społecznej, wypoczynku, czasem nawet rowerowych tras przelotowych – otwartość to ich główna cecha. Parki ludowe, jak sama nazwa wskazuje, powstały z myślą o ogóle społeczeństwa – nie mają ograniczeń co do wejścia, a ich projekt zawsze zakładał masowy dostęp. Błąd w rozumowaniu często polega tu na myleniu specyficznych typów ogrodów z terenami publicznymi. Ogrody dydaktyczne, w przeciwieństwie do powyższych, są miejscem zamkniętym, dedykowanym celom naukowym czy edukacyjnym i z założenia nie pełnią funkcji ogólnodostępnej przestrzeni rekreacyjnej. To rozróżnienie jest kluczowe przy analizie przestrzeni miejskiej i projektowaniu nowych terenów zieleni – tylko przestrzenie ogólnodostępne pełnią rolę 'zielonych płuc' miasta. Z mojego doświadczenia wynika, że przeoczenie tych definicji prowadzi do błędów w planowaniu przestrzennym oraz przy sporządzaniu inwentaryzacji terenów zieleni.