Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wiele osób wybierając rośliny na rabatę skalną kieruje się głównie atrakcyjnym wyglądem kwiatów albo przypadkową mieszanką bylin, jednak to nie wystarcza, żeby uzyskać naprawdę trwałą, estetyczną kompozycję na stanowisku mocno nasłonecznionym. Wśród podanych propozycji pojawiły się takie gatunki jak dąbrówka, lobelia, bergenia, funkię czy tojad oraz jeżówka. Trzeba jednak pamiętać, że np. dąbrówka (Ajuga) sprawdza się raczej w miejscach półcienistych lub cienistych, bo w ostrym słońcu szybko marnieje i ma tendencję do przesychania. Lobelia i bergenia to całkiem odporne byliny, ale lobelia woli podłoża wilgotne i raczej nie znosi dobrze pełnego słońca — jej uprawa na skalniaku byłaby kłopotliwa. Bergenia również radzi sobie lepiej w lekko ocienionych, żyźniejszych stanowiskach. Jeśli chodzi o funkię i tojad, to są to rośliny wybitnie cieniolubne. Funkię wręcz należy sadzić w miejscach, gdzie słońca jest mało, bo jej liście mogą się poparzyć przy intensywnym nasłonecznieniu. Tojad natomiast jest dość wymagający i oprócz stanowiska półcienistego preferuje ziemie bardziej wilgotne. Jeżówka co prawda przepada za słońcem, ale jest zbyt wysoka i nieodpowiednia do klasycznej rabaty skalnej, bo zaburza proporcje kompozycji i zasłania inne, niższe rośliny. W praktyce zawodowej ogrodników przyjmuje się zasadę, że rabata skalna wymaga użycia gatunków niskich, dobrze znoszących przesuszenie i mających naturalne predyspozycje do wzrostu w trudnych, skalistych warunkach — takich jak gęsiówka, ubiorek czy żagwin. Typowym błędem jest sugerowanie się tylko wyglądem kwiatów albo przypadkową obecnością danej rośliny w sprzedaży. Kluczowe są jednak wymagania siedliskowe i długofalowa trwałość kompozycji, a tego nie zapewnią powyżej wymienione, niewłaściwie dobrane gatunki.