Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wybierając teren pod sad śliwowy, łatwo popełnić kilka typowych błędów myślowych. Moim zdaniem jednym z najczęstszych jest przekonanie, że nieckowate zagłębienia są najlepsze, bo tam 'nie wieje' i jest cieplej. Niestety, takie miejsca często są narażone na zastoiny mrozowe, co prowadzi do przemarzania kwiatów, a poza tym gromadzi się tam zimne powietrze, co śliwom wyraźnie szkodzi. Kto nie widział sadów po przymrozku w dolinach, ten naprawdę nie wie, jakie straty mogą powstać. Kolejny mit dotyczy ilości opadów. Wydaje się, że mała ilość wody na wiosnę ogranicza choroby – i owszem, do pewnego stopnia to prawda, ale jeśli chodzi o zawiązywanie owoców, śliwy są bardzo wrażliwe na niedobór wody właśnie w tym newralgicznym okresie. Wilgoć decyduje o dobrym zapyleniu i utrzymaniu zawiązków. Bez niej zawiązki masowo opadają i plon jest mizerny. Jeśli chodzi o niski poziom wody gruntowej, to on może być ważny w kontekście systemu korzeniowego i odporności na choroby odglebowe, ale absolutnie nie rozwiązuje tematu zawiązywania owoców – raczej chodzi o to, by nie było podmokło, a nie o suchą glebę na wiosnę. Branżowe standardy i praktyka sadownicza potwierdzają, że największe znaczenie ma odpowiednia ilość opadów właśnie w okresie kwitnienia i zawiązywania owoców. Niestety, wielu początkujących sadowników skupia się na pojedynczych czynnikach, zapominając o tym, że śliwy są bardzo wrażliwe na wiosenne susze. To właśnie woda w tym czasie jest głównym czynnikiem warunkującym sukces uprawy i jakość plonu.