Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Tawułka Arendsa niestety nie poradzą sobie dobrze na glebach średnio żyznych i suchych, ani na podłożach przepuszczalnych i ciepłych, no i już zupełnie nie lubią piaszczysto-gliniastych oraz suchych gleb. To częsty błąd, który wynika z przekonania, że byliny o bujnym wzroście będą dobrze rosły nawet tam, gdzie ziemia szybko przesycha. W rzeczywistości tawułki mają bardzo rozbudowany system korzeniowy, który najlepiej radzi sobie w podłożach bogatych w materię organiczną i o stałej, lekko podwyższonej wilgotności. Na glebach suchych ich liście szybko więdną, a kwiatostany są małe i mało efektowne. Podłoża przepuszczalne i ciepłe często kojarzą się z dobrym przewietrzaniem, ale dla tawułki to spore ryzyko – nadmierny drenaż skutkuje szybkim przesuszeniem bryły korzeniowej, co właściwie uniemożliwia prawidłowy wzrost. Z kolei gleby piaszczysto-gliniaste i suche mają bardzo niską pojemność wodną, więc nawet regularne podlewanie niewiele pomaga, bo woda odpływa zbyt szybko i nie jest magazynowana przy korzeniach. Często spotykam się z podejściem, że tawułka „jakoś sobie da radę”, bo przecież to bylina, ale ten mit prowadzi do rozczarowań. Dobrym standardem jest traktowanie tawułki jako rośliny do miejsc wilgotnych, nawet nieco zacienionych, gdzie gleba długo trzyma wilgoć. Jeśli planujesz rabatę bylinową, zdecydowanie lepiej poszukać dla niej stanowiska przy zbiornikach wodnych albo w ogrodzie, gdzie gleba została wcześniej wzbogacona kompostem. To podejście sprawdza się znacznie lepiej niż liczenie na to, że tawułka przystosuje się do niekorzystnych warunków, bo, szczerze mówiąc, ona jest dość wymagająca pod tym względem. Zachowanie właściwego bilansu między żyznością a wilgotnością gleby to klucz do sukcesu – nie da się tego przeskoczyć żadną inną techniką ogrodniczą, naprawdę.