Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Stosowanie nawozów azotowych jesienią, zarówno pod podorywkę, jak i przed orką głęboką, to praktyka, która niestety w warzywnictwie prowadzi do znacznych strat azotu. Azot jest pierwiastkiem bardzo mobilnym, łatwo rozpuszczalnym w wodzie, więc kiedy podamy go zbyt wcześnie – jesienią – to w okresie zimowym i wczesnowiosennym, podczas opadów i roztopów, zostaje zwyczajnie wymyty w głębsze warstwy gleby albo nawet do wód gruntowych. Efekt? Rośliny nie skorzystają z tego nawozu, a środowisko naturalne jest dodatkowo obciążane azotanami. Często spotyka się opinię, że jesienne nawożenie pozwala „przygotować glebę na wiosnę”, ale w przypadku azotu to po prostu nie działa, bo pierwiastek ten nie jest w stanie pozostać w strefie korzeniowej aż do okresu wegetacji. Jesień to czas na nawożenie fosforem i potasem, które są mniej ruchliwe w glebie, ale azot – zawsze raczej wiosną. Z kolei aplikacja nawozów azotowych wiosną, lecz przed orką przedsiewną, choć wydaje się lepsza niż jesienne terminy, w praktyce jest mniej efektywna niż podanie pod kultywator. Orka przedsiewna bywa głęboka i może „zakopać” azot zbyt głęboko, poza zasięg młodych korzeni warzyw, przez co i tak część składnika zostanie niewykorzystana. Taki błąd wynika czasem z myślenia, że „im głębiej, tym lepiej”, ale w rzeczywistości rośliny warzywne pobierają większość składników z warstw płytszych. Z mojej praktyki wynika, że najlepsi producenci warzyw stosują nawożenie azotowe tuż przed siewem i płytko mieszają nawóz z glebą, co jest zgodne z wytycznymi integrowanej produkcji i zaleceniami doradców rolniczych. Warto o tym pamiętać, bo efektywność nawożenia to nie tylko wyższe plony, ale i mniejsze ryzyko zanieczyszczenia środowiska.