Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wybierając rozmnażanie róż poprzez sadzonki zdrewniałe, sadzonki zielne czy nawet podział karp, można się łatwo pomylić, bo na mniejszą skalę te metody bywają stosowane, ale w produkcji towarowej mają zasadnicze ograniczenia. Sadzonki zdrewniałe rzadko stosuje się w przypadku róż, bo ukorzeniają się one stosunkowo trudno, a uzyskane rośliny wykazują słabszy wzrost i mniejszą odporność na stresy środowiskowe. To raczej rozwiązanie dla niektórych gatunków krzewów ozdobnych, lecz nie dla róż produkowanych na przemysłową skalę. Z kolei rozmnażanie przez sadzonki zielne jest bardzo czasochłonne i wymaga precyzyjnych warunków – wysokiej wilgotności, odpowiedniej temperatury, często nawet zamgławiania. W praktyce, w szkółkach rzadko się to opłaca, bo uzyskane rośliny bywają mniej jednorodne, a efektywność całego procesu jest niska. Podział karp z kolei to metoda dość archaiczna, stosowana głównie w przypadku starych krzewów czy niektórych bylin, ale praktycznie niestosowana w nowoczesnej produkcji róż – w dużej mierze ze względu na trudność zachowania cech odmianowych i małą wydajność. Bardzo często spotykam się z przekonaniem, że każda metoda rozmnażania sprawdzi się wszędzie, jednak w produkcji towarowej liczy się powtarzalność, szybki efekt i odporność roślin. Standardy branżowe jednoznacznie wskazują okulizację jako technikę zapewniającą najwyższą jakość materiału szkółkarskiego i maksymalizującą opłacalność. Myślę, że warto dobrze zapamiętać, iż rozmnażanie przez szczepienie (szczególnie okulizację) jest w tym przypadku zdecydowanie najlepszym rozwiązaniem.