Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wybierając rośliny sadownicze do miejsc z wysokim poziomem wód gruntowych, ważne jest zrozumienie specyficznych wymagań poszczególnych gatunków i ich systemów korzeniowych. Jabłoń oraz grusza, choć bardzo popularne w polskich sadach i teoretycznie dość wytrzymałe, należą do gatunków źle znoszących nadmiar wilgoci w strefie korzeniowej. Przetrzymywanie korzeni tych drzew w zbyt długo mokrej glebie prowadzi do niedotlenienia, rozwoju chorób grzybowych takich jak fytoftoroza czy zgnilizna korzeni, a w efekcie do zamierania całych roślin. Czereśnia natomiast jest wręcz ekstremalnie wrażliwa na podmokłe stanowiska – jej korzenie bardzo szybko gniją, a drzewo nie daje sobie rady nawet przy krótkotrwałym zalewaniu. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących sadowników ulega mylnemu przekonaniu, że wszystkie drzewa „dadzą sobie radę”, bo przecież rosną w naturze, ale to spore uproszczenie. W praktyce, przy wysokim poziomie wód gruntowych najlepiej sprawdzają się właśnie śliwy, zwłaszcza szczepione na odpornych podkładkach. Typowy błąd polega na niedocenieniu znaczenia napowietrzenia gleby i faktu, że większość drzew pestkowych (szczególnie czereśnia) potrzebuje zdecydowanie bardziej przepuszczalnych stanowisk. Sadzenie jabłoni czy grusz na podmokłych terenach skutkuje niską żywotnością drzew, a plony są marne albo wręcz żadne. Dobór gatunku do warunków wodnych to jedna z podstawowych zasad w nowoczesnej sadowniczej praktyce – i tutaj śliwa wygrywa, gdy ziemia bywa zbyt wilgotna.