Na zdjęciu rzeczywiście widzimy cebule lilii, co jest typowym przykładem organów spichrzowych wykorzystywanych w ogrodnictwie i szkółkarstwie. Cebula lilii charakteryzuje się luźno ułożonymi łuskami, które nie są ze sobą ściśle zrośnięte. To właśnie te łuski magazynują substancje odżywcze, dzięki czemu roślina może przetrwać niekorzystne warunki pogodowe i rozpocząć wzrost w nowym sezonie. Z mojego doświadczenia wynika, że cebule lilii, w odróżnieniu od tulipanowych, są często bardziej soczyste, a ich łuski są wyraźnie rozdzielone. W praktyce, przy rozmnażaniu lilii przez cebule, szczególnie ważne jest unikanie uszkodzeń mechanicznych, bo uszkodzona cebula łatwo gnije. Ważne jest też, by sadzić je na odpowiedniej głębokości – generalnie przyjmuje się zasadę, że głębokość powinna być równa trzykrotnej wysokości cebuli. Samo rozpoznanie cebul lilii jest przydatne np. podczas planowania rabat ozdobnych czy produkcji kwiatów ciętych. Warto wiedzieć, że właściwe przechowywanie cebul – w chłodnym, przewiewnym miejscu – pozwala na utrzymanie ich w dobrej kondycji przez kilka miesięcy. Standardem branżowym jest też zaprawianie cebul przed sadzeniem środkami grzybobójczymi, co znacznie ogranicza ryzyko porażenia przez patogeny.
Analizując wszystkie pozostałe odpowiedzi, łatwo zauważyć, że każda odnosi się do innych organów spichrzowych lub przetrwalnikowych roślin, które znacznie różnią się morfologicznie od cebul lilii. Kłącza kanny to tak naprawdę podziemne, silnie zgrubiałe pędy, które mają charakterystyczne segmenty i widoczne oczka z których wyrastają nowe pędy lub korzenie. Ich powierzchnia jest zwykle gładka, a kłącza przypominają nieco palczaste rozgałęzione bulwy, co może być mylące, ale decydujące są te segmenty. Cebule tulipanów są co prawda podobne do cebul lilii, jednak ich łuski są znacznie bardziej zwarte, zrośnięte i mają inną strukturę – zewnętrzna łuska tulipana jest sucha, brązowa i tworzy jasną, błyszczącą skorupkę, podczas gdy lilia posiada łuski soczyste, łatwo oddzielające się. Bulwiaste korzenie dalii to zupełnie inny typ organu – nie mają one łusek ani segmentów, tylko wyglądają jak palczaste, mięsiste bulwy korzeniowe, które magazynują składniki odżywcze w samym korzeniu, a nie w zmodyfikowanym pędzie czy łusce. Często problemem jest błędne utożsamianie wszystkich podziemnych części roślin jako „cebul”, co jest dość powszechnym błędem spotykanym zwłaszcza wśród początkujących ogrodników. W praktyce branżowej rozróżnienie tych organów jest kluczowe do prawidłowej pielęgnacji, rozmnażania oraz przechowywania roślin, bo każda z tych struktur wymaga innego podejścia pod względem wilgotności, temperatury czy zabezpieczenia przed chorobami. Warto więc nie sugerować się tylko ogólnym kształtem, ale zwracać uwagę na szczegóły budowy konkretnego organu spichrzowego.