Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wiele osób myli szkodniki upraw pod względem ich budowy czy sposobu żerowania, co prowadzi do błędnych wniosków przy identyfikacji zagrożeń na plantacji. Przędziorek, choć bywa groźny, posiada aparat gębowy kłująco-ssący, ale jest roztoczem, znacznie mniejszym i inaczej zbudowanym niż mszyca – poza tym najczęściej atakuje liście, tworząc delikatną pajęczynkę, a jego żerowanie skutkuje żółknięciem i opadaniem liści, a nie deformacją wierzchołków pędów. Węgorek z kolei jest nicieniem, a nie owadem, i atakuje głównie korzenie oraz cebule roślin, wywołując zupełnie inne objawy – zgrubienia i nabrzmienia, a nie bezpośrednie uszkodzenia nadziemnych części. Stonka ziemniaczana natomiast to chrząszcz z aparatem gębowym gryzącym, doskonale widocznym w zniszczeniach blaszki liściowej, ale nie posiada kłująco-ssącego aparatu gębowego. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich szkodników z widocznymi uszkodzeniami roślin z jednym rodzajem aparatu gębowego, podczas gdy w praktyce rolniczej rozpoznanie typu uszkodzeń oraz znajomość budowy tych organizmów to podstawa skutecznej ochrony upraw. Branżowe standardy, np. wytyczne integrowanej ochrony roślin, zawsze zwracają uwagę na precyzyjne rozpoznanie szkodnika przed wyborem metody zwalczania, bo źle zidentyfikowany gatunek może oznaczać niepotrzebne straty czasu i pieniędzy oraz nieskuteczność zabiegów.