Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wiele osób myli się, wybierając inne formy prowadzenia drzew, głównie przez mylące wizualnie podobieństwa lub przyzwyczajenia z tradycyjnych upraw. Korona kotłowa to bardzo rozłożysta forma, w której wyraźnie widać pojedynczy pień i kilka mocnych konarów wyrastających na zbliżonej wysokości – przypomina to coś na kształt kotła, stąd nazwa. Ta forma wymaga sporo przestrzeni i jest rzadziej stosowana w nowoczesnych sadach, gdzie liczy się oszczędność miejsca. Korona wrzecionowa to z kolei konstrukcja o silnie pionowym wzroście, z wyraźnym przewodnikiem i krótkimi, systematycznie przycinanymi bocznymi gałęziami – bardzo popularna w intensywnych sadach jabłoniowych, ale nie ma tu żadnej płaszczyzny, jak w szpalerze. Z mojego doświadczenia łatwo pomylić ją z szpalerem, bo też bywa przycinana, lecz jej kształt przypomina bardziej stożek lub wrzeciono. Natomiast korona prawie naturalna to forma zbliżona do tego, jak drzewa rosną bez ingerencji człowieka – niewiele cięta, z nieregularną strukturą i dużą ilością gałęzi, co nie pasuje do uporządkowanej, płaskiej struktury na zdjęciu. Typowym błędem jest sugerowanie się samą ilością gałęzi czy kształtem bez zwracania uwagi na prowadzenie przy rusztowaniu. W branżowych standardach, jak te wypracowane przez doświadczonych sadowników, szpaler uznawany jest za jedną z najbardziej praktycznych, jeśli chodzi o wykorzystanie przestrzeni, doświetlenie i łatwość obsługi – żadna z pozostałych form nie pozwala na taką kontrolę rozwoju drzewa. Dlatego tak ważne jest, by dobrze odróżniać te korony, bo wybór formy prowadzenia ma kluczowe znaczenie dla plonów i zachowania zdrowia drzewa.