Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

W praktyce sadowniczej często spotykam się z przekonaniem, że wystarczy usuwać porażone liście lub polegać na naturalnych wrogach patogenu, żeby chronić jabłonie przed parchem. Niestety to rozwiązania raczej uzupełniające, a nie skuteczne na szeroką skalę. Usuwanie liści opadłych pod drzewami może ograniczyć źródło infekcji pierwotnej, ale nie daje gwarancji bezpieczeństwa plonu – zarodniki workowe grzyba i tak mogą się rozprzestrzeniać z sąsiednich plantacji czy przez wiatr. To raczej element higieny sadu niż realna ochrona. Jeśli chodzi o naturalnych wrogów, w Polsce nie ma wypracowanych metod biologicznych zwalczania parcha, które dawałyby choćby średni poziom bezpieczeństwa – grzyb ten jest bardzo agresywny i niełatwo znaleźć skutecznych antagonistów do praktycznego zastosowania. Kwarantanna młodych drzew to dobry pomysł przy chorobach wirusowych czy bakteryjnych, zwłaszcza w szkółkach, ale w przypadku parcha, który atakuje liście i owoce, nie rozwiąże problemu na plantacji produkcyjnej; zarodniki z łatwością docierają wszędzie, więc nie da się zbudować barier. Często wydaje się, że te metody wystarczą, bo są „naturalne” albo wymagają mniej pracy, ale moim zdaniem to typowy błąd myślenia życzeniowego. Ochrona chemiczna pozostaje niestety koniecznością, zwłaszcza przy intensywnych uprawach i w zmiennych warunkach pogodowych. Takie są realia branży i tego wymagają dobre praktyki sadownicze.