Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Temat organów wegetatywnych u różnych roślin potrafi być nieco mylący, szczególnie gdy próbujemy przełożyć ogólne definicje na konkretne przykłady. Często, sugerując się nazwą czy wyglądem, przypisuje się roślinie niewłaściwą formę rozmnażania. Rojnik murowy nie wytwarza bulw, kłączy ani cebul – te organy pojawiają się u zupełnie innych gatunków. Bulwy, jak u ziemniaka, to podziemne organy spichrzowe, które magazynują substancje odżywcze, ale rojniki takiego rozwiązania nie stosują. Kłącza natomiast, które zobaczymy np. u konwalii czy tataraku, to także podziemne rozłogi mające postać wydłużonych, mięsistych łodyg z pąkami i korzeniami, umożliwiające roślinie rozrastanie się pod ziemią. Rojnik opiera się na innym mechanizmie, bo tworzy rozłogi – są to cienkie, pełzające pędy wyrastające nad ziemią lub tuż pod jej powierzchnią, a na ich końcach tworzą się młode rozety. Cebule, jak u tulipana czy cebuli zwyczajnej, to inny sposób magazynowania składników pokarmowych oraz przetrwania. Moim zdaniem często wybór tych błędnych opcji wynika z chęci przypisania rojnikowi jakiegoś "typowego" organu spichrzowego, bo przecież sukulenty kojarzą się z magazynowaniem wody. Tak jednak nie jest – rojniki, mimo że mają mięsiste liście, nie tworzą specjalnych bulw ani kłączy. W praktyce ogrodniczej rozłogi to najprostszy sposób na szybkie i wierne powielanie tych roślin, co każdy, kto uprawiał rojniki, na pewno zauważył. Warto zapamiętać, które formy rozmnażania występują naturalnie u konkretnych gatunków – to się bardzo przydaje w pracy z roślinami i pozwala uniknąć niepotrzebnych błędów zarówno na egzaminach, jak i w praktyce zawodowej.