Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wielu osobom wydaje się, że do wzrostu każdej rośliny kluczowe jest światło, bo przecież fotosynteza to podstawa – ale przy pędzeniu rabarbaru właśnie o to chodzi, żeby roślina go nie miała. Uprawa w pełnym świetle sprawia, że ogonki stają się zielone, twarde i bardziej włókniste, co nie jest pożądane, jeśli zależy nam na delikatnym, jasnym rabarbarze do konsumpcji. Często można spotkać się z przeświadczeniem, że niska temperatura, na przykład około 3°C, będzie sprzyjać pędzeniu – niestety, to kolejny mit. Takie warunki stosuje się raczej do przechowywania korzeni przed pędzeniem, żeby nie zaczęły zbyt wcześnie wypuszczać pędów, ale samo pędzenie powinno przebiegać w wyższych temperaturach, zazwyczaj pomiędzy 12 a 18°C. Jeśli chodzi o bardzo dużą wilgotność powietrza, to rzeczywiście podwyższona wilgotność ułatwia pędzenie i zapobiega przesychaniu ogonków, ale nie jest to czynnik decydujący – najważniejszy jest brak światła. Można by powiedzieć, że te wszystkie elementy są „jakby” częściami procesu, ale tylko ciemność jest absolutnie kluczowa. Typowym błędem jest też mylenie pędzenia z normalną uprawą lub produkcją pod osłonami, gdzie światło jest niezbędne. Dla laika to może wydawać się nielogiczne, ale cała istota pędzenia polega właśnie na wywoływaniu etiolinacji, czyli wzrostu bez wybarwienia. Z praktyki ogrodniczej wynika, że ogonki rabarbaru uzyskane w ciemności są o wiele bardziej wartościowe handlowo i lepiej się przechowują. Warto posiłkować się literaturą branżową oraz zaleceniami doświadczonych ogrodników – oni od dawna wiedzą, że brak światła to warunek nie do obejścia przy pędzeniu rabarbaru.