Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wybór regionów innych niż południowo-zachodni Polski do uprawy późnych odmian śliw to częsty błąd wynikający głównie z niedoceniania wpływu warunków klimatycznych na przebieg wegetacji drzew owocowych. Wschodnie części kraju, zarówno południowo-wschodnia, jak i północno-wschodnia, cechują się niestety krótszym okresem wegetacyjnym oraz niższymi średnimi temperaturami w sezonie. To dość kluczowe, bo późne odmiany wymagają jak najdłuższego i stabilnego okresu ciepła, żeby owoce zdążyły dojrzeć i osiągnąć odpowiednie parametry jakościowe. W praktyce często właśnie w tych chłodniejszych rejonach owoce nie zdążają nabrać wybarwienia czy słodyczy, a sama plantacja jest narażona na większe ryzyko przymrozków wiosennych oraz jesiennych spadków temperatury przed zbiorem. Północna Polska, zarówno zachodnia, jak i wschodnia, to z kolei tereny o najwyższym ryzyku chłodnych wiatrów i krótszej sumie aktywnych dni wegetacyjnych. Sadzenie późnych odmian śliw w takich warunkach prowadzi często do małych, niesmacznych owoców, a nawet do ich opadania zanim dojrzeją. Wybierając te regiony można kierować się błędnym założeniem, że wszystkie śliwy są równie odporne, albo że nawadnianie lub osłanianie wystarczy, by sobie poradzić z chłodniejszym klimatem. Jednak praktyka pokazuje, że nawet najlepsza agrotechnika nie zrekompensuje niedostatku ciepła i światła. Zdecydowanie, pod względem efektywności produkcji i jakości plonu, to południowo-zachodnia Polska daje najlepsze szanse na sukces przy uprawie późnych odmian śliw – i właśnie na to wskazują zarówno doświadczenia sadowników, jak i wytyczne doradców rolniczych.