Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Często początkujący sadownicy błędnie zakładają, że dla obornika wystarczy płytkie przyoranie w zakresie 10-15 cm czy nawet do 25-30 cm. Wynika to chyba z przekonania, że korzenie sadzonek i tak początkowo rozwijają się przy powierzchni, więc głębsze przekopywanie nie ma sensu. Jednak jest inaczej – większość drzew owocowych z czasem wytwarza głęboki system korzeniowy, a obornik przyorany płytko bardzo szybko się rozkłada i składniki pokarmowe są wtedy narażone na szybkie wymywanie z profilu glebowego, zwłaszcza na glebach lekkich. To powoduje, że już po jednym sezonie gleba może być uboga w próchnicę i minerały, a rośliny startują nie w optymalnych warunkach. Z drugiej strony, przyoranie obornika zbyt głęboko, np. na 90-100 cm, to z kolei przesada. Tak głęboki zabieg nie ma sensu praktycznego – drzewka przez pierwsze lata w ogóle nie sięgną korzeniami tak głęboko, a poza tym utrudnia to napowietrzanie gleby oraz może prowadzić do zalegania wody i rozwoju procesów beztlenowych. Tak naprawdę, standardy sadownicze, zarówno w literaturze, jak i w praktyce, wskazują, że optymalną głębokością jest właśnie 50-60 cm. To pozwala wytworzyć tzw. warstwę produkcyjną bogatą w materię organiczną i korzystną dla rozwoju systemu korzeniowego. Błędy wynikają często z chęci uproszczenia pracy lub zaoszczędzenia czasu, ale niestety na dłuższą metę prowadzi to do obniżenia plonów i konieczności dodatkowego nawożenia. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce mieć zdrowy, dobrze rosnący sad, powinien od razu zadbać o prawidłowe głębokie przyoranie, zamiast potem żałować, że poszedł na skróty.