Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Temat nawożenia pod założenie sadu bywa często źle interpretowany, zwłaszcza gdy ktoś sugeruje podanie nawozów azotowych, wapniowych lub magnezowych pod orkę głęboką. Azot jest pierwiastkiem bardzo ruchliwym w glebie, więc jego stosowanie na tym etapie nie ma większego sensu – zostanie szybko wymyty lub częściowo stracony zanim młode drzewka zaczną intensywnie rosnąć. Z mojego doświadczenia wynika, że azot podaje się raczej pogłównie, już w trakcie sezonu wegetacyjnego, kiedy system korzeniowy jest już aktywny i potrafi go wykorzystać. Wapń, choć ważny dla struktury gleby i pH, aplikuje się najczęściej w formie wapnowania na kilka miesięcy przed orką, aby zneutralizować zakwaszenie, a nie jako typowy nawóz pod rośliny wieloletnie. Z kolei magnez, chociaż istotny, zazwyczaj nie jest tym kluczowym makroskładnikiem w pierwszym etapie zakładania sadu – jego ewentualne braki uzupełnia się dopiero po analizach glebowych lub już w trakcie użytkowania sadu. Największym problemem przy wyborze nieprawidłowej kombinacji nawozów jest właśnie niedocenienie roli składników powolnie działających, takich jak fosfor i potas, które trudno „poprawić” później, gdy korzenie są już rozbudowane i dostęp do głębszych warstw gleby jest ograniczony. Często spotykam się z opinią, że wystarczy dać tylko azot – to niestety prowadzi do słabego startu młodych drzew, słabszego zakorzenienia i większej podatności na stresy. W praktyce najlepsze efekty daje porządna analiza gleby i skupienie się na pierwiastkach, które w największym stopniu odpowiadają za długoterminową żyzność stanowiska, czyli właśnie fosfor i potas. Warto więc pamiętać, że klasyczne podejście „azot zawsze działa” tu się po prostu nie sprawdza.