Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Problem z uprawą śliw, jabłoni czy orzecha włoskiego na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych wynika przede wszystkim z ich rozbudowanego systemu korzeniowego oraz wymagań glebowych. Drzewa owocowe, takie jak jabłonie czy śliwy, potrzebują głębokiej, przewiewnej gleby i nie tolerują dłuższego zalania korzeni. Przesiąknięte wodą podłoże prowadzi najczęściej do zamierania korzeni, rozwoju chorób grzybowych (np. fytoftorozy czy zgorzeli) i w efekcie zamierania całych roślin. Orzech włoski jest jeszcze bardziej wrażliwy – już chwilowy nadmiar wody przy szyjce korzeniowej może prowadzić do poważnych strat i całkowitej utraty plonu, a często i samego drzewa. W praktycznej sadowniczej rzeczywistości norma mówi, że minimalna głębokość wód gruntowych powinna wynosić około 120–140 cm dla większości drzew owocowych. Bliżej powierzchni gleby można uprawiać jedynie nieliczne gatunki – i tutaj pojawia się truskawka jako wyjątek. Częstym błędem jest przekonanie, że jeśli daną roślinę widzimy w sadzie czy ogródku, to poradzi sobie wszędzie, ale warunki wodne mają tu ogromne znaczenie. Wysoki poziom wód gruntowych ogranicza dostęp powietrza do korzeni, co w przypadku drzew szybko kończy się ich zamieraniem. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie na takich terenach, gdzie stoi woda, truskawka jest praktycznie jedyną sensowną opcją. Warto pamiętać, że nawet one źle znoszą długotrwałe zalanie, ale wytrzymują dużo więcej niż drzewa. Dlatego wybierając sadzonki do podmokłego ogrodu, lepiej postawić na gatunki o płytkim systemie korzeniowym, a nie na drzewa czy orzechy, które po prostu nie mają tam szans.