Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wielu osobom wydaje się, że wszystkie iglaki, jak świerk Conica czy modrzew, są odporne na miejskie zanieczyszczenia, bo ogólnie uchodzą za wytrzymałe. Jednak praktyka i badania pokazują coś zupełnie innego. Iglaki, zwłaszcza świerki czy modrzewie, dość słabo znoszą wysokie stężenia tlenków siarki i zasolenie gleby – szybko żółkną i gubią igły, co widać w starszych parkach miejskich. Z kolei jodła koreańska i kosodrzewina może wydają się solidne, ale są to gatunki raczej do czystszych lub górskich rejonów. W warunkach miejskich bardzo często padają ofiarą chorób grzybowych czy usychają przez zbyt suchą, zasoloną ziemię. Azalia wielkokwiatowa i bluszcz to już zupełnie inna historia – są wrażliwe na pyły i nie przepadają za zanieczyszczonym powietrzem, a do tego azalie mają tendencję do przemarzania i źle znoszą miejskie mikroklimaty. Moim zdaniem to klasyczny błąd polega na utożsamianiu atrakcyjności wizualnej albo popularności w ogrodach z odpornością na trudne warunki. W rzeczywistości miasta wymagają roślin nie tylko ładnych, ale przede wszystkim praktycznych, niewymagających i odpornych na stresy środowiskowe. Stąd profesjonaliści zawsze wybierają te gatunki, które zostały sprawdzone w takich warunkach, jak jarząb szwedzki czy dereń biały – są polecane przez Instytut Ochrony Środowiska oraz większość miejskich ogrodników, bo po prostu potrafią sobie poradzić w najbardziej zanieczyszczonym środowisku. Warto odróżniać te dwie kwestie – nie wszystko, co ładne lub popularne w ogrodnictwie, będzie dobrym wyborem dla zieleni miejskiej.