Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wybór szałwii lśniącej do obsadzania jako soliter, na murkach skalnych czy przy oczkach wodnych wynika najczęściej z błędnego wyobrażenia o jej pokroju i wymaganiach siedliskowych. Szałwia lśniąca w rzeczywistości nie prezentuje się zbyt okazale jako soliter, bo jej główny atut – mocny, jaskrawy kolor – najlepiej ujawnia się w grupowych nasadzeniach. W przeciwieństwie do dużych, okazałych soliterów, takich jak np. hortensje czy krzewuszki, Salvia splendens nie tworzy silnie rozgałęzionego pokroju ani nie buduje wyrazistej bryły w przestrzeni. Sadzenie jej na murkach skalnych to z kolei nieporozumienie pod względem stanowiska – wymaga ona żyznej, stale umiarkowanie wilgotnej gleby, a murki skalne to raczej miejsce dla roślin sucholubnych, niskich i zadarniających, np. rojników czy rozchodników. Próby umieszczania szałwii przy oczkach wodnych są również nietrafione, bo nie jest to roślina wodna ani typowo wilgociolubna. Moim zdaniem takie pomysły biorą się zazwyczaj z chęci eksperymentowania albo braku znajomości podstawowych zasad kompozycji ogrodowych. Praktyka pokazuje, że najlepsze efekty daje sadzenie szałwii lśniącej na tradycyjnych kwietnikach – właśnie tam jej walory wizualne wykorzystuje się w pełni, zgodnie z ogólnie przyjętymi standardami aranżacji terenów zieleni oraz wskazówkami szkół ogrodniczych. Warto więc przy planowaniu nasadzeń kierować się nie tylko wyobraźnią, ale też właściwościami samych roślin i zasadami projektowania zieleni.