Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wydaje się, że temat chorób przechowalniczych często bywa mylony z ogólnym dokarmianiem roślin, co prowadzi do błędnych skojarzeń dotyczących doboru pierwiastków. Azot, chociaż niezbędny dla wzrostu i rozwoju roślin, bywa wręcz problematyczny przy przechowywaniu – nadmiar azotu powoduje, że owoce są bardziej soczyste, mniej zwarte i szybciej się psują. Azot działa na tkanki zmiękczająco, więc nie tędy droga, jeśli chcemy dłużej przechować plon. Potas jest ważny dla gospodarki wodnej i wpływa na smak oraz barwę owoców, ale jego zastosowanie dolistne w kontekście chorób przechowalniczych nie daje efektów porównywalnych z wapniem. Potas poprawia transport cukrów, ale nie usztywnia ścian komórkowych, więc nie zabezpiecza przed gniciem czy brunatnieniem miąższu. Fosfor z kolei odpowiada głównie za energię i procesy metaboliczne w roślinie, a nie trwałość przechowywanych owoców. Typowym błędem jest wrzucanie wszystkich makroelementów do jednego worka i zakładanie, że każdy będzie miał pozytywny wpływ na trwałość plonu. Tak naprawdę tylko wapń, dostarczany dolistnie, ma udowodnione działanie w ograniczaniu chorób przechowalniczych, co jest poparte wieloma badaniami i praktyką sadowniczą. Brak właściwego rozpoznania roli poszczególnych składników prowadzi do niewłaściwych zabiegów pielęgnacyjnych, a to z kolei skutkuje stratami podczas magazynowania plonów. Warto sięgnąć do zaleceń Instytutu Ogrodnictwa czy literatury branżowej – tam jasno wskazuje się na wapń jako podstawę prewencji przed chorobami przechowalniczymi.