Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wielu osobom wydaje się, że cięcie czy odginanie pędów to uniwersalne rozwiązania na wszelkie problemy w sadzie, ale niestety nie w kontekście przemiennego owocowania jabłoni. Wycinanie „wilków”, czyli silnych, pionowych pędów, rzeczywiście poprawia doświetlenie korony i ogranicza nadmierny wzrost wegetatywny, lecz nie ma bezpośredniego wpływu na stabilizację owocowania z roku na rok. To typowy zabieg dla utrzymania prawidłowej struktury drzewa i nie rozwiązuje problemów z wydajnością w kolejnych sezonach. Intensywne cięcie koron, choć może czasem lekko pobudzić drzewo do wzrostu generatywnego, na dłuższą metę wręcz pogłębia przemienność – po roku mocnego przycięcia często mamy dużo liści i pędów, ale mało kwiatów. To taki klasyczny błąd: myli się działania mające na celu kontrolę wzrostu z potrzebą regulacji plonowania. Z kolei odginanie pędów do położenia poziomego faktycznie sprzyja zawiązywaniu pąków kwiatowych i lepszej architekturze korony, jednak nie ogranicza nadmiaru kwiatów czy młodych owoców w sezonie urodzaju. To raczej technika wspomagająca plonowanie, ale nie zapobiegająca przemienności. W praktyce, żeby realnie wpłynąć na regularność owocowania, trzeba aktywnie ograniczyć liczbę zawiązków już w okresie kwitnienia lub krótko po nim – dlatego przerzedzanie jest kluczowe. Częstym błędem jest skupianie się tylko na zabiegach pielęgnacyjnych korony, a pomijanie bezpośredniej regulacji liczby owoców, co w efekcie prowadzi do niestabilnych plonów i większego ryzyka dla sadu. Przemienne owocowanie to poważny problem ekonomiczny, więc korzystanie tylko z klasycznych cięć lub odginania jest po prostu niewystarczające z punktu widzenia nowoczesnej produkcji sadowniczej.