Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wrzosy, chociaż bardzo popularne w polskich ogrodach, zdecydowanie preferują stanowiska słoneczne i suche, na glebie kwaśnej, przepuszczalnej i raczej ubogiej w składniki pokarmowe. Sadzenie ich w cieniu i wilgoci kończy się zazwyczaj gniciem korzeni lub zanikiem kwitnienia, czego doświadczyło już wielu ogrodników. Magnolie natomiast to krzewy i drzewa, które potrzebują dużo światła, by prawidłowo kwitnąć i się rozwijać – cień oraz wilgoć sprzyjają chorobom grzybowym, a kwiaty są wtedy mniej obfite i często opadają przed rozwojem. Berberysy, choć uchodzą za odporne i mało wymagające, również najlepiej czują się na stanowiskach słonecznych lub lekko półcienistych, a zbyt mokra gleba prowadzi u nich do zagniwania systemu korzeniowego. Z mojego doświadczenia wynika, że typowym błędem jest sugerowanie się wyłącznie walorami estetycznymi danej rośliny, bez uwzględnienia jej wymagań siedliskowych. Często także klimat Polski, z dość zmienną wilgotnością i temperaturą, sprawia, że nie każda roślina znana z parków czy katalogów ogrodniczych przełoży się na sukces w zacienionym i wilgotnym zakątku ogrodu. Profesjonalne standardy aranżacji terenów zieleni jasno wskazują, że dobór roślin powinien zawsze wynikać z analizy warunków siedliskowych, a nie np. tylko z mody czy ulubionych kolorów kwiatów. Wracając do tematu, tylko paprocie są naprawdę dostosowane do takich warunków, bo ich ewolucja przebiegała właśnie w cienistych, wilgotnych środowiskach. Pozostałe wymienione rośliny, mimo że piękne, w takich miejscach nie będą ani zdrowe, ani efektowne – a w praktyce najczęściej po prostu zamierają lub chorują.