Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Z mojego doświadczenia wynika, że wokół uprawy szałwii lekarskiej krąży sporo nieporozumień i błędnych przekonań, przez co łatwo popełnić pomyłkę przy wyborze najważniejszych zabiegów agrotechnicznych. Przede wszystkim utrzymywanie stale wysokiej wilgotności gleby jest wręcz niekorzystne – szałwia nie lubi nadmiaru wody, a zbyt wilgotne stanowisko sprzyja występowaniu chorób grzybowych i gniciu korzeni. To roślina raczej sucholubna, dlatego optymalne są gleby przepuszczalne, a podlewanie powinno być umiarkowane, tylko w okresach długotrwałej suszy. Jeśli chodzi o nawożenie, owszem, azot jest ważnym składnikiem odżywczym, ale dwukrotne nawożenie azotem nie jest standardową praktyką i raczej należy do zabiegów fakultatywnych, uzależnionych od zasobności gleby i kondycji roślin. Zbyt intensywne nawożenie azotem może prowadzić do nadmiernego rozwoju części zielonych kosztem substancji czynnych w liściach, co obniża jakość surowca zielarskiego – moim zdaniem warto tu zachować umiar. Usuwanie wszystkich pędów kwiatowych jest czasem stosowane w przypadku uprawy na liść, ale nie stanowi najważniejszego ani niezbędnego zabiegu. W praktyce często zostawia się część kwiatów, by roślina się nie osłabiła lub po prostu nie przeznacza się zbyt dużo czasu na ręczne ogławianie. Typowym błędem myślowym jest skupianie się na zabiegach, które wydają się intensywne lub spektakularne, zamiast na tych, które faktycznie warunkują przetrwanie rośliny zimą. Zabezpieczanie przed mrozem jest zdecydowanie tym elementem, bez którego nawet najlepiej nawożona i pielęgnowana szałwia nie przetrwa kilku sezonów i nie zapewni dobrych plonów. Warto o tym pamiętać, szczególnie w polskich realiach klimatycznych.