Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Wybierając saletrzak, mocznik czy siarczan magnezu, można łatwo popełnić błąd wynikający z nieświadomości, jak różne nawozy zachowują się w glebie i jaki mają wpływ na strukturę oraz dostępność składników dla roślin sadowniczych. Saletrzak i mocznik to typowe nawozy azotowe, a azot, choć bardzo ważny, nie powinien być stosowany w dużej ilości przed założeniem sadu – szybko ulega wymywaniu, zwłaszcza przy głębokiej orce, i nie zostaje w glebie na czas, gdy młode drzewa najbardziej go potrzebują. Podobnie sprawa wygląda z siarczanem magnezu – to nawóz specjalistyczny, który stosuje się raczej interwencyjnie, gdy gleba wykazuje braki magnezu, a nie rutynowo pod założenie sadu. Popularnym błędem jest przekonanie, że azot zawsze jest najważniejszy, ale w rzeczywistości start sadu zależy głównie od dostępności fosforu i potasu, które są mało ruchliwe i najskuteczniej działają, gdy zostaną wprowadzone głęboko w glebę przed posadzeniem drzew. Siarczan potasu i saletra amonowa to z kolei mieszanka potasu i azotu, jednak saletra amonowa, podobnie jak pozostałe nawozy azotowe, nie powinna być stosowana w tym etapie – za duża ilość azotu przed sadzeniem może nawet zaszkodzić młodym sadzonkom, np. powodując zbyt bujny wzrost liści kosztem korzeni lub zwiększając podatność na choroby. Spotkałem się z opiniami, że azot doda energii drzewkom na start, ale to mit – jego rola jest większa w późniejszych fazach rozwoju. Stosowanie nawozów azotowych przed sadzeniem uważane jest za niezgodne z dobrą praktyką sadowniczą, co potwierdzają wytyczne branżowe. Naprawdę kluczowe jest zastosowanie superfosfatu potrójnego i siarczanu potasu, bo bez nich można mieć problemy z ukorzenieniem się młodych roślin i uzyskiwaniem wyrównanych plonów w przyszłości. Takie pomyłki wynikają często z uproszczonego podejścia do nawożenia: 'im więcej azotu, tym lepiej', ale w rzeczywistości bez odpowiedniej bazy fosforowej i potasowej nie uzyska się zdrowego i produktywnego sadu.