Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

Temat mrozoodporności w sadownictwie jest dość szeroki i często prowadzi do nieporozumień, szczególnie gdy intuicyjnie zakładamy odporność niektórych drzew owocowych. Przykładowo wiśnia, choć dość popularna w Polsce, wykazuje wyraźnie niższą odporność na skrajne mrozy niż jabłoń – jej pąki kwiatowe często przemarzają już przy -22°C, a całe drzewo może ucierpieć przy ostrych zimach, co niestety bywa zauważalne choćby na Lubelszczyźnie czy w regionach podgórskich. Wybierając wiśnię, trzeba liczyć się z ryzykiem strat po surowych zimach, zwłaszcza bez okrywy śnieżnej. Orzech włoski to z kolei gatunek cieplejszego klimatu i nawet jeśli dorasta w Polsce, to jest bardzo wrażliwy na spadki temperatur poniżej -25°C – młode drzewka przemarzają dość łatwo, a nawet starsze osobniki potrafią silnie ucierpieć, przez co w praktyce sadowniczej unika się ich w zimniejszych regionach kraju. Czereśnia ptasia, jako dziki gatunek czereśni, rzeczywiście jest nieco bardziej odporna niż typowe odmiany czereśni szlachetnych, ale wciąż nie dorównuje jabłoni – jej mrozoodporność kończy się zazwyczaj w okolicach -25°C, a wahania temperatury i nagłe ocieplenia zimą mogą powodować uszkodzenia kory i drewna. Typowym błędem jest myślenie, że „dzikie” lub mniej wymagające drzewa automatycznie są twardsze na mróz – w praktyce decyduje o tym nie tylko pochodzenie gatunku, ale cały szereg cech fizjologicznych, takich jak termin ruszania wegetacji, stopień zdrewnienia pędów czy głębokość spoczynku zimowego. Z mojego doświadczenia wynika, że zbyt pochopny wybór gatunku na podstawie samej „popularności” w sadach prowadzi do strat – dlatego zawsze należy sprawdzać dokładne wymagania klimatyczne i poziom mrozoodporności konkretnego gatunku oraz odmiany, najlepiej korzystając z zaleceń Instytutu Ogrodnictwa lub lokalnych doradców sadowniczych.