Kwalifikacja: OGR.02 - Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych

W praktyce projektowania rabat bylinowych bardzo łatwo popełnić błąd przy wyborze roślin, jeśli nie uwzględni się ich docelowej wysokości w sezonie wegetacyjnym. Tawułka Arendsa, ostróżka ogrodowa i krwawnik wiązówkowaty, choć wszystkie są popularnymi bylinami, osiągają znacznie większe rozmiary od żagwinu zwyczajnego. Tawułka Arendsa dorasta do około 60–90 cm, a jej puszyste kwiatostany wyglądają okazale, ale kompletnie nie nadają się do obsadzania najniższej warstwy – zasłoniłyby widok na całą rabatę od frontu, co przeczy zasadom kompozycji. Ostróżka ogrodowa to jeszcze wyższa bylina, często przekraczająca 1,2 metra, więc w ogóle nie ma sensu sadzić jej w przedniej części rabaty – lepiej sprawdza się jako tło dla niższych gatunków. Krwawnik wiązówkowaty również zalicza się do bylin średnich i wysokich, przeważnie osiąga 60–80 cm, więc nie spełnia wymogu tworzenia najniższej warstwy. Typowym błędem jest kierowanie się wyłącznie wyglądem kwiatów albo popularnością gatunku, bez sprawdzenia ostatecznej wysokości i pokroju rośliny. Z perspektywy planowania rabaty bylinowej dobre praktyki zalecają, aby najniższe rośliny, jak żagwin, były sadzone przy krawędzi – to nie tylko zapewnia lepszy efekt wizualny, ale także umożliwia wszystkim bylinom optymalny dostęp do światła. Brak zachowania takiej gradacji prowadzi do zacienienia niższych roślin, osłabienia ich wzrostu i utraty walorów estetycznych rabaty. Warto więc każdorazowo sprawdzić podstawowe parametry roślin, zanim podejmie się decyzję o ich rozmieszczeniu.