Bergenia sercowata (Bergenia cordifolia) oraz dąbrówka rozłogowa (Ajuga reptans) to byliny doskonale przystosowane do warunków cienistych, co czyni je idealnym wyborem na stanowiska o ograniczonej ilości światła słonecznego. Bergenia sercowata charakteryzuje się dużymi, błyszczącymi liśćmi oraz efektownymi kwiatostanami, które pojawiają się wczesną wiosną. Roślina ta nie tylko dobrze rośnie w cieniu, ale także toleruje różne typy gleby, co czyni ją wszechstronną w zastosowaniach ogrodniczych. Dąbrówka rozłogowa jest z kolei znana z rozłogowego wzrostu, co sprawia, że jest doskonałą rośliną okrywową. Jej liście są atrakcyjne przez cały sezon, a wiosną pojawiają się niebieskie lub fioletowe kwiaty. Wykorzystanie tych roślin w ogrodach cieniowanych nie tylko poprawia estetykę, ale także wspiera bioróżnorodność, przyciągając owady zapylające. W praktyce, sadzenie tych bylin w cienistych zakątkach ogrodu pozwala na stworzenie harmonijnej i zrównoważonej kompozycji roślinnej, która będzie kwitła przez długi czas, nawet w trudnych warunkach świetlnych.
Rozważając inne podane opcje, warto zwrócić uwagę na ich wymagania świetlne oraz zdolność do wzrostu w cieniu. Rudbekia błyskotliwa (Rudbeckia fulgida) i smagliczka skalna (Arenaria montana) preferują pełne słońce lub półcień, co oznacza, że nie są odpowiednie do uprawy w głębokim cieniu. Rudbekia jest rośliną, która najlepiej prezentuje się w pełnym nasłonecznieniu, a jej intensywne kwiaty przyciągają owady, jednak będzie słabiej rozwijać się w warunkach ograniczonego światła. Smagliczka skalna, z kolei, to roślina o niskim wzroście, która również wymaga dobrze nasłonecznionych miejsc, aby prawidłowo kwitnąć i rozwijać się. Ostróżka ogrodowa (Delphinium) oraz rozchodnik okazały (Sedum spectabile) również nie są idealnymi roślinami na stanowiska cieniste. Ostróżka preferuje pełne słońce i dobrze przepuszczalne gleby, a w cieplejszych klimatach może być podatna na choroby grzybowe w warunkach zbyt dużej wilgotności, które występują w cieniu. Z kolei rozchodnik okazały również wymaga słońca, a jego soczyste liście i kwiaty najlepiej rozwijają się w dobrze nasłonecznionych lokalizacjach. Floks szydlasty (Phlox subulata) oraz jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) także nie są przystosowane do cienia; floks wymaga co najmniej częściowego słońca, a jeżówka najlepiej rośnie w pełnym słońcu, gdzie może kwitnąć obficie. Wnioskując, wiele z wymienionych roślin wykazuje preferencje do stanowisk słonecznych, co prowadzi do ich słabszego wzrostu i kwitnienia w warunkach cienistych, przez co są mniej odpowiednie do takich lokalizacji, jak byliny wskazane w poprawnej odpowiedzi.