Kwalifikacja: MEP.02 - Montaż i naprawa elementów i układów optycznych

Wybór ścierniw o wielkości ziaren 200 ÷ 250 µm, 75 ÷ 100 µm lub 150 ÷ 180 µm w kontekście szlifowania zgrubnego szkła jest nieodpowiedni z kilku powodów. Przede wszystkim, ziarna o większej wielkości, takie jak 200 ÷ 250 µm, mogą prowadzić do nadmiernego usuwania materiału, co skutkuje niekontrolowanym kształtowaniem się powierzchni i może powodować powstawanie rys oraz nierówności, które są trudne do usunięcia w późniejszych etapach obróbki. Z kolei ziarna w zakresie 75 ÷ 100 µm, mimo że mogą wydawać się odpowiednie, są na granicy zbyt drobnego ścierniwa do ewidentnej operacji zgrubnej, co skutkuje dłuższym czasem szlifowania i mniejszą efektywnością. A ziarna o wielkości 150 ÷ 180 µm, choć teoretycznie mogą być użyte, również nie zapewniają optymalnego balansu pomiędzy wydajnością a jakością powierzchni. W praktyce, wybór nieodpowiedniego ścierniwa może prowadzić do niskiej jakości powierzchni, co w zastosowaniach przemysłowych, w tym w produkcji szkła, jest nieakceptowalne. Zatem, kluczowym błędem jest niewłaściwe zrozumienie roli ziaren ściernych w procesie szlifowania, co może wynikać z braku znajomości technologicznych aspektów obróbki szkła. Dobrze dobrane ścierniwa są kluczowe do zapewnienia nie tylko efektywności, ale również jakości wykończenia, co jest niezbędne w każdej profesjonalnej obróbce szkła.