Stereoskopia to technika umożliwiająca percepcję głębi i trójwymiarowości poprzez prezentację dwóch nieco różniących się od siebie obrazów, które są wzrokowo przetwarzane przez lewe i prawe oko. Różnica w obrazach siatkówkowych spowodowana jest różnymi kątami widzenia, co umożliwia mózgowi zinterpretowanie tych różnic jako głębię. W praktyce stereoskopia znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, gdzie używa się jej w obrazowaniu medycznym (np. tomografii komputerowej), w filmie, gdzie stosowane są techniki 3D, oraz w grafice komputerowej, gdzie umożliwia tworzenie realistycznych scen. Dobre praktyki w zastosowaniu stereoskopii obejmują odpowiednie przygotowanie obrazów oraz ich kalibrację, aby zapewnić komfort i dokładność percepcji, co jest kluczowe w kontekście zachowań użytkowników oraz ergonomii pracy z obrazami tridymensionalnymi. Dodatkowo, w teorii percepcji wzrokowej, stereoskopia jest często pokreślona koncepcją konwergencji oczu, co przyczynia się do lepszego zrozumienia mechanizmów widzenia przestrzennego.
Pojęcia przedstawione w błędnych odpowiedziach są związane z różnymi aspektami widzenia, ale nie oddają sedna stereoskopii. Zdolność rozdzielcza oka niemiarowego odnosi się do zdolności rozróżniania detali w obrazie. Jest to aspekt związany z jakością widzenia, ale nie ma bezpośredniego związku z 3D. Z kolei pole widzenia jednoocznego oka miarowego dotyczy zasięgu widzenia jednego oka; to również nie jest związane z różnicą obrazów w dwóch oczach. Konwergencja toniczna to proces, w którym oczy kierują się ku sobie, co wspomaga widzenie stereoskopowe, ale nie jest równocześnie definicją stereoskopii. Popularne błędy myślowe mogą wynikać z mylenia różnych aspektów widzenia, takich jak percepcja głębi i funkcje optyczne oczu. Często, zamiast zrozumieć, że stereoskopia polega na różnicy w obrazach przetwarzanych przez dwa oczy, osoby myślą o innych aspektach widzenia, co może prowadzić do nieporozumień. W rzeczywistości stereoskopia opiera się na doświadczaniu różnic w obrazach wizualnych, co jest fundamentalne dla percepcji przestrzennej, a nie na pojedynczych właściwościach optycznych oczu.