Ortoforia odnosi się do prawidłowego widzenia obuocznego, które jest kluczowe dla efektywnej percepcji przestrzennej oraz głębi. Wymaga ona współdziałania obu oczu w celu uzyskania jednoznacznego obrazu otoczenia. Prawidłowe widzenie obuoczne przekłada się na zdolność do oceny odległości i lokalizacji obiektów, co jest niezbędne w wielu codziennych aktywnościach, takich jak prowadzenie pojazdów czy uprawianie sportów. W praktyce ortoforia jest osiągnięta, gdy obie gałki oczne są odpowiednio ustawione i współpracują bez problemów, co zapobiega problemom takim jak zez. W ortoptyce, specjalistycznej dziedzinie zajmującej się diagnostyką i terapią zaburzeń widzenia, ortoforia jest traktowana jako cel terapeutyczny, polegający na utrzymaniu prawidłowego ustawienia oczu. Ponadto, w kontekście badań okulistycznych, ortoforia jest istotna dla oceny zdrowia wzrokowego pacjenta oraz planowania interwencji, jeżeli występują jakiekolwiek nieprawidłowości.
Zez jawny, oczopląs oraz prawidłowa refrakcja to terminy, które, mimo że mają relację do widzenia, nie są tożsame z ortoforią. Zez jawny odnosi się do stanu, w którym jedno oko lub oba nie są wyrównane, co prowadzi do zaburzeń w percepcji obuocznej. Osoby z zezem mogą mieć problemy z postrzeganiem głębi i odległości, co znacząco wpływa na ich funkcjonowanie w codziennym życiu. Z kolei oczopląs jest niekontrolowanym ruchem gałek ocznych, który również zakłóca prawidłową koordynację wzrokową, a więc nie sprzyja ortoforii. Prawidłowa refrakcja odnosi się do zdolności oczu do skupiania światła na siatkówce, co jest istotne dla ostrego widzenia, ale nie jest bezpośrednio związane z prawidłowym widzeniem obuocznym. Często mylenie tych pojęć wynika z niepełnego zrozumienia podstawowych zasad funkcjonowania układu wzrokowego. Ważne jest, aby w praktyce okulistycznej oraz ortoptycznej rozumieć różnice między tymi terminami, aby skutecznie diagnozować i leczyć zaburzenia widzenia.