Zjawisko akomodacji narządu wzroku zachodzi głównie w soczewce i ciele rzęskowym. Akomodacja to proces, za pomocą którego oko dostosowuje swoją zdolność do ogniskowania na obiektach znajdujących się w różnych odległościach. Gdy patrzymy na obiekt bliski, mięśnie rzęskowe kurczą się, co powoduje zwiększenie krzywizny soczewki. W rezultacie soczewka staje się bardziej wypukła, co pozwala na skupienie światła na siatkówce. W praktyce oznacza to, że osoby w różnym wieku, a zwłaszcza w starszym wieku, mogą doświadczać trudności w akomodacji, co prowadzi do presbiopii. Standardy badań wzrokowych często obejmują testy akomodacji, aby ocenić zdolność pacjenta do dostosowywania wzroku, co jest kluczowe dla zapewnienia optymalnej jakości widzenia w codziennym życiu. Wiedza ta jest fundamentalna nie tylko dla okulistów, ale także dla optometrystów, którzy muszą umieć diagnozować i leczyć problemy z akomodacją.
Akomodacja narządu wzroku jest procesem wysoce złożonym, który nie zachodzi w rogówce i komorze przedniej ani w siatkówce i ciele szklistym. Rogówka i komora przednia odpowiadają głównie za załamanie światła i jego kierowanie do wnętrza oka, ale nie mają bezpośredniego wpływu na zdolność do akomodacji. Siatkówka natomiast jest miejscem, gdzie światło jest rejestrowane i przetwarzane na sygnały nerwowe, ale sama w sobie nie uczestniczy w dostosowywaniu ogniskowej. Naczyniówka i twardówka pełnią funkcje wspierające, takie jak dostarczanie krwi do tkanek oka oraz zapewnienie strukturalnej stabilności, a ich rola w akomodacji jest minimalna. Powszechnym błędem jest więc przekonanie, że akomodacja może zachodzić w częściach oka, które nie są bezpośrednio zaangażowane w regulację kształtu soczewki. Akomodacja wymaga precyzyjnych interakcji pomiędzy mięśniami rzęskowymi a soczewką, a niektóre objawy, takie jak zmęczenie oczu czy problemy z widzeniem z bliska, mogą być często błędnie przypisywane problemom z innymi częściami oka. Kluczowe jest zrozumienie, że akomodacja jest zjawiskiem, które polega na elastyczności soczewki, co wymaga prawidłowego funkcjonowania ciała rzęskowego, a nie ma miejsca w strukturach, które nie mają zdolności do zmiany kształtu i ogniskowej.