Preautoryzacja to procedura, w której środki na koncie podróżnego są czasowo zablokowane na pokrycie przyszłych wydatków związanych z rezerwacją usług turystycznych. Jest to standardowa praktyka stosowana w branży turystycznej oraz w hotelarstwie, która pozwala firmom zapewnić sobie ochronę przed ryzykiem niewypłacalności klienta. Podczas dokonywania rezerwacji, pracownik usług turystycznych wprowadza dane karty płatniczej, co inicjuje proces preautoryzacji. Środki są blokowane na koncie klienta, na ogół na określony czas, co daje możliwość zabezpieczenia płatności za usługi, takie jak noclegi, wynajem samochodów czy inne atrakcje turystyczne. W praktyce, preautoryzacja nie jest ostatecznym pobraniem pieniędzy, lecz gwarancją, że środki są dostępne i mogą być pobrane w momencie finalizacji transakcji. Dobre praktyki branżowe wskazują, że proces ten powinien być przejrzysty, a klienci powinni być informowani o warunkach związanych z preautoryzacją, w tym o czasie trwania blokady środków oraz o procedurach ich zwrotu, jeżeli rezerwacja nie dojdzie do skutku.
Rezerwacja to proces, który polega na zarezerwowaniu określonej usługi, na przykład hotelu, bez konieczności natychmiastowego płacenia za nią. W rzeczywistości rezerwacja nie angażuje środków finansowych do momentu finalizacji transakcji, co odróżnia ją od preautoryzacji. Z kolei kontroferta to odpowiedź na ofertę, która zmienia jej warunki, ale też nie odnosi się bezpośrednio do blokady środków. Płatność to czynność, która następuje po dokonaniu rezerwacji i wiąże się z przekazaniem środków na konto sprzedawcy. W kontekście usług turystycznych, płatność może wystąpić po preautoryzacji, ale nie jest to czynność, która zabezpiecza dostępność środków klienta. Typowym błędem jest mylenie funkcji rezerwacji i preautoryzacji, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących odpowiedzialności finansowej oraz warunków korzystania z usług. Klienci mogą zatem błędnie zakładać, że rezerwacja automatycznie oznacza zablokowanie środków, co w praktyce nie jest prawdą. Warto zrozumieć różnice pomiędzy tymi pojęciami, aby uniknąć nieporozumień w zakresie zarządzania finansami osobistymi podczas podróży.