Kwalifikacja: MED.11 - Wykonywanie i dobieranie przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych
Zawód: Technik ortopeda
Typ leja protezowego opisany w ramce to
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Typ leja protezowego PTS (Patellar Tendon Supracondylar) jest szczególnie zalecany w przypadku pacjentów z krótkimi kikutami goleni, a także u kobiet, gdzie estetyka ma kluczowe znaczenie. W konstrukcji PTS leja zajmuje on istotną rolę w stabilizacji protezy, co jest kluczowe w zapewnieniu funkcjonalności i komfortu użytkowania. Dzięki temu, że leja obejmuje rzepkę oraz kłykcie kości udowej, pozwala na optymalne rozkładanie sił na kończynę. Ograniczenie pełnego prostowania w stawie kolanowym jest istotne, aby uniknąć sytuacji, w których proteza mogłaby się przesuwać lub spadać, co byłoby niebezpieczne dla pacjenta. Przy projektowaniu leja PTS uwzględnia się indywidualne potrzeby pacjentów, co wpisuje się w standardy personalizacji w ortotyce i protezowaniu. Dobre praktyki w tej dziedzinie podkreślają znaczenie skutecznej komunikacji z pacjentem oraz dokładnych pomiarów, co bezpośrednio wpływa na dobór odpowiedniego typu protezy i leja.
Wybór nieprawidłowego typu leja protezowego może prowadzić do licznych komplikacji w procesie rehabilitacji pacjenta i wpływać na jego codzienne funkcjonowanie. Pojęcia takie jak PTB (Patellar Tendon Bearing) czy MAS (Malleolar Ankle Support) są często mylone z PTS, jednak ich zastosowanie i mechanika różnią się znacząco. PTB, na przykład, koncentruje się na oparciu na rzepce, co jest nieodpowiednie w przypadku krótkich kikutów, ponieważ może prowadzić do niewłaściwego rozkładu obciążeń, co z kolei może skutkować bólem oraz obrzękami. Podobnie, leje typu MAS, które pomagają w stabilizacji stawu skokowego, nie są przystosowane do zarządzania biomechaniką stawu kolanowego. Niewłaściwy dobór leja, jak KBM (Knee Bracing Mechanism), może powodować, że proteza nie będzie odpowiednio przylegać do kończyny, prowadząc do dyskomfortu oraz zwiększając ryzyko urazów. Ważne jest, aby podczas doboru leja uwzględniać nie tylko anatomiczne uwarunkowania pacjenta, ale również jego aktywność fizyczną oraz preferencje dotyczące estetyki. Często stosowane błędne podejścia w diagnostyce mogą prowadzić do niezrozumienia specyfiki problemu amputacji oraz stopnia zaawansowania rehabilitacji.