Odpowiedź 2,5% jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z branżowymi standardami dotyczącymi dozowania glinianu sodu do masy papierniczej, stężenie rozcieńczonego roztworu powinno wynosić właśnie 2,5%. Taki poziom stężenia zapewnia optymalną lepkość i właściwości reologiczne, co jest kluczowe dla uzyskania jednorodnej i wysokiej jakości masy papierniczej. W praktyce oznacza to, że przy stosowaniu glinianu sodu w papiernictwie, jego rozcieńczenie do 2,5% pozwala na skuteczne wiązanie cząsteczek włókien celulozowych, co wpływa na wytrzymałość i gładkość finalnego produktu. Dobre praktyki w branży papierniczej często opierają się na tego rodzaju stężeniach, aby zminimalizować ryzyko problemów z układem włókien i zapewnić optymalne parametry produkcji. Warto również zauważyć, że zbyt wysokie stężenie może prowadzić do aglomeracji cząsteczek glinianu, co wpływa negatywnie na jakość produktu końcowego.
Podczas rozważania innych stężeń, takich jak 2,0%, 3,0% czy 3,5%, należy uwzględnić, że każde z tych stężeń nie spełnia wymagań określonych w standardach papierniczych. Stężenie 2,0% jest zbyt niskie, co może prowadzić do niewystarczającej interakcji między glinianem sodu a włóknami celulozowymi. Taki niedobór wprowadza ryzyko słabej jakości masy papierniczej, co może skutkować obniżoną wytrzymałością papieru. Z kolei stężenia 3,0% oraz 3,5% są zbyt wysokie, co może prowadzić do problemów z reologią roztworu, a tym samym do trudnościach w dozowaniu oraz homogenizacji masy papierniczej. Zwiększone stężenie glinianu sodu może prowadzić do powstawania aglomeratów, co negatywnie wpływa na właściwości wytwórcze i jakość końcowego produktu. W praktyce, aby uniknąć takich problemów, zaleca się dokładne przestrzeganie ustalonych norm dotyczących stężenia glinianu sodu, aby zapewnić optymalne parametry produkcji, co jest kluczowe dla uzyskania materiałów papierniczych o odpowiedniej jakości i wytrzymałości.