Optymalne stężenie masy włóknistej w holendrze otwartym powinno wynosić 5-8%, ponieważ w tym zakresie można uzyskać najlepsze połączenie właściwości mechanicznych i trwałości materiału. Przy takim stężeniu masa włóknista zapewnia odpowiednią spójność, co jest kluczowe dla uniknięcia osiadania komponentów i poprawy jednorodności mieszanki. Na przykład, w procesach przemysłowych takich jak produkcja materiałów budowlanych, stężenie na poziomie 5-8% pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości produktu końcowego, co jest zgodne z normami ISO dla materiałów kompozytowych. Praktyczne zastosowanie tego stężenia w różnych branżach, jak produkcja papieru czy kompozytów, pokazuje, że właściwe dobranie masy włóknistej zapewnia nie tylko wytrzymałość, ale także korzystne właściwości estetyczne i funkcjonalne. Dodatkowo, w przypadku przetwarzania włókien naturalnych, optymalne stężenie wpływa na efektywność procesu technologicznego oraz zmniejsza straty materiałowe.
Analizując inne stężenia masy włóknistej, można zauważyć, że wartości poniżej 5% (np. 3-5% lub 1-2%) mogą prowadzić do znacznego osłabienia struktury materiału. Przy stężeniu 3-5% włókna mogą być zbyt słabo zintegrowane, co skutkuje ich migracją podczas przetwarzania i może prowadzić do powstania heterogenicznych mieszanek, które nie spełniają standardów jakości. Zbyt niskie stężenie masy włóknistej często wiąże się z problemami w aplikacji, takimi jak zmniejszona elastyczność, co negatywnie wpływa na zastosowanie w budownictwie czy przemyśle motoryzacyjnym. Z kolei stężenie na poziomie 10-12% jest zbyt wysokie, co może spowodować nadmierną gęstość materiału, a tym samym trudności w obróbce. Wysokie stężenie włókien sprawia, że materiał staje się kruchy, co prowadzi do pęknięć i uszkodzeń podczas użytkowania. Ważne jest, aby przy doborze stężenia masy włóknistej kierować się wynikami badań oraz normami branżowymi, które wskazują na optymalne wartości dla różnych zastosowań przemysłowych, zamiast opierać się na intuicji lub ogólnych założeniach.