Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

W przypadku pomiaru diody prostowniczej najważniejsze są dwa aspekty: bardzo niska rezystancja w kierunku przewodzenia oraz bardzo wysoka – wręcz megaomowa – w kierunku zaporowym. Często jednak zdarza się, że ktoś uzna 1500 Ω za wystarczająco dużą wartość, myśląc, że skoro prąd w kierunku zaporowym jest „jakoś” ograniczony, to dioda jest sprawna. To spory błąd – w praktyce nawet kilka tysięcy Ohmów to zdecydowanie za mało, bo pojawi się znaczny upływ prądu. Dioda musi naprawdę blokować przepływ w kierunku zaporowym, a 1500 Ω tego nie gwarantuje. Można się też spotkać z terminami „obszarowo sprawna” czy „obszarowo uszkodzona”, ale one raczej nie funkcjonują w praktyce serwisowej – to mało precyzyjne i raczej teoretyczne określenia. Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli element półprzewodnikowy nie spełnia swoich podstawowych parametrów, to po prostu jest uszkodzony i nie ma sensu szukać półśrodków czy wyjątków. Często uczniowie popełniają ten błąd, bo nie mają jeszcze wyczucia skali – wydaje im się, że każda różnica rezystancji oznacza sprawność, a to nieprawda. Prawidłowa dioda będzie w kierunku przewodzenia miała minimalną rezystancję, natomiast w zaporowym – praktycznie nieskończoną. Odbieganie od tych wartości świadczy o zwarciu, przebiciu lub innym uszkodzeniu struktury półprzewodnikowej. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że dioda musi wyraźnie rozróżniać oba kierunki prądu – a tu tak nie jest. Warto o tym pamiętać nie tylko podczas egzaminu, ale też przy każdej naprawie czy diagnostyce układów elektronicznych.