Fabryczna grubość powłoki lakieru na powierzchniach zewnętrznych nadwozia wynosząca od 80 do 180 μm jest zgodna z przyjętymi normami w przemyśle motoryzacyjnym. Taki zakres grubości zapewnia odpowiednią ochronę przed korozją, wpływem czynników atmosferycznych oraz uszkodzeniami mechanicznymi. Przykładowo, w procesie lakierowania samochodów stosuje się technologie takie jak lakierowanie elektroforetyczne, które umożliwia uzyskanie jednolitej i trwałej powłoki w przewidzianym zakresie grubości. Właściwie nałożona powłoka lakiernicza nie tylko poprawia estetykę pojazdów, lecz także wpływa na ich trwałość i wartość rynkową. Dodatkowo, odpowiednia grubość powłoki lakieru jest kluczowa dla spełnienia norm jakościowych, takich jak ISO 12944, dotyczących ochrony powłok antykorozyjnych, co podkreśla znaczenie wiedzy o technologii lakierniczej w praktyce przemysłowej.
Grubość powłoki lakieru na nadwoziach samochodowych jest kluczowym czynnikiem wpływającym na ich trwałość i odporność na zewnętrzne czynniki. Wybierając grubości powłok, takie jak 30 do 60 μm, 190 do 250 μm czy 260 do 380 μm, można ulegać pewnym nieporozumieniom. Odpowiedzi z niższych zakresów, takie jak 30 do 60 μm, są zbyt cienkie, aby skutecznie chronić powierzchnię nadwozia przed korozją i uszkodzeniami. Z kolei odpowiedzi z wyższych zakresów, jak 190 do 250 μm lub 260 do 380 μm, mogą prowadzić do problemów takich jak nadmierna waga lakieru, co może negatywnie wpłynąć na osiągi pojazdu. Zbyt gruba powłoka lakiernicza może także prowadzić do pękania i łuszczenia się, co z kolei obniża estetykę i wartość rynkową pojazdu. Dlatego kluczowe jest, aby stosować się do ustalonych norm branżowych, które wskazują na odpowiedni zakres grubości powłok. Wiedza o tym, jak właściwa grubość powłoki lakierniczej wpływa na integralność strukturalną nadwozia, jest niezbędna w procesie projektowania i produkcji samochodów.