Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

W układach klimatyzacji samochodowej, diagnostyka opiera się na powiązaniu objawów z konkretnymi elementami układu. Gdy sprężarka pracuje prawidłowo i ilość czynnika jest właściwa, a parownik nie schładza się, należy szukać przyczyny w komponentach bezpośrednio odpowiedzialnych za wymianę ciepła i rozprężanie czynnika. Częstym błędem jest skupienie się na elementach elektrycznych typu bezpiecznik – gdyby był przepalony, sprężarka w ogóle by się nie załączyła, a cały układ nie podjąłby pracy. Podobnie z silnikiem dmuchawy – jego awaria objawia się brakiem przepływu powietrza przez parownik, przez co nie czuć chłodu w kabinie, ale sam parownik wciąż się schładza, często aż za bardzo (czasami wręcz szronieje). Wysoka temperatura otoczenia natomiast nie powoduje zupełnego braku chłodzenia parownika, a jedynie zmniejsza efektywność pracy całego układu; klimatyzacja może wtedy działać słabiej, ale nie na tyle, by zupełnie nie schładzać parownika. Wielu mechaników błędnie zakłada, że skoro nie czuć chłodu, to winny jest wentylator kabinowy, a tymczasem problem leży głębiej, w samej hydraulice układu. Moim zdaniem warto pamiętać, że zawór rozprężny odpowiada za cały proces rozprężania i to od niego zależy, czy parownik dostanie porcję zimnego czynnika. Dlatego podczas każdej diagnostyki trzeba patrzeć szerzej i nie dać się zwieść pozornie oczywistym rozwiązaniom. Praktyka pokazuje, że nadmierne uproszczenia prowadzą do nietrafionych napraw, zwłaszcza w tak złożonych układach jak klimatyzacja.