Współczynnik nadmiaru powietrza (λ) równy 0,9 oznacza, że w mieszance paliwowo-powietrznej jest mniej powietrza niż wymagane do całkowitego spalenia paliwa, co prowadzi do tzw. stanu bogatego. Tego rodzaju mieszanka jest palna, ponieważ wciąż zawiera wystarczającą ilość paliwa do zapłonu, ale ma zbyt mało tlenu. Przykładami zastosowania tej wiedzy są silniki spalinowe, gdzie optymalizacja mieszanki paliwowej jest kluczowa dla efektywności spalania oraz redukcji emisji spalin. W praktyce, dla silników pracujących w trybie bogatym, często dąży się do uzyskania λ w okolicach 0,9 dla maksymalnej mocy, co jest zgodne z zaleceniami wielu producentów i standardów branżowych dotyczących efektywności energetycznej. Równocześnie, zrozumienie tych zależności pozwala na poprawne dobieranie parametrów pracy instalacji grzewczych czy kotłów, co ma kluczowe znaczenie dla ich niezawodności i bezpieczeństwa eksploatacji.
Odpowiedzi, które wskazują na wysokie wartości współczynnika nadmiaru powietrza, takie jak 1,9 czy 1,1, sugerują stany ubogie w mieszance paliwowo-powietrznej. W przypadku λ powyżej 1,0, oznacza to, że w mieszance jest zbyt dużo powietrza w stosunku do ilości paliwa, co prowadzi do niedostatecznego spalania. To zjawisko skutkuje nieefektywnym wykorzystaniem paliwa i może powodować osłabienie mocy silnika, a także zwiększenie emisji szkodliwych substancji, takich jak tlenki azotu. Odpowiedź 0,1 wskazuje na skrajnie ubogą mieszankę, co prowadzi do bardzo małej ilości spalania paliwa, co może skutkować zgaśnięciem silnika. Przy takich wartościach λ, zjawiska takie jak niepełne spalanie i gromadzenie się sadzy stają się powszechne, co jest niekorzystne z perspektywy eksploatacyjnej. W przemyśle i inżynierii stosuje się zasady, które wskazują na optymalne wartości λ dla różnych zastosowań, np. dla silników o wysokiej wydajności; wartości te powinny znajdować się w przedziale 0,9-1,0 dla osiągnięcia najlepszych rezultatów.