Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

Wiele osób podczas nauki magistrali CAN myli poziomy napięć średnich z różnicowymi, co prowadzi do mylnych wniosków na temat jej działania. W rzeczywistości nie chodzi tu o wartość napięcia na jednej linii, lecz o różnicę napięć między CAN_H i CAN_L, bo to właśnie ta różnica jest 'nośnikiem' informacji w standardzie High-Speed zgodnym z ISO 11898. Często spotyka się przekonanie, że napięcie średnie na magistrali to ok. 1,5 V lub 3,5 V, bo takie wartości faktycznie pojawiają się na poszczególnych przewodach, ale tylko w specyficznych stanach logicznych, a nie jako uśredniona wartość magistrali. Błąd polega na tym, że magistrala CAN działa w trybie różnicowym – nie interesuje nas bezwzględna wartość napięcia na CAN_H czy CAN_L, ale to, ile one się od siebie różnią. Mylenie tego mechanizmu prowadzi też do błędnych interpretacji stanu recesywnego (kiedy napięcie różnicowe zbliża się do zera, a obie linie mają po ok. 2,5 V). Z kolei przekonanie o napięciu różnicowym równym 0 V sugeruje niezrozumienie, jak wygląda transmisja danych – taki stan występuje tylko w stanie recesywnym, gdy na magistrali nie ma aktywnej transmisji, a nie w czasie przesyłania informacji. W praktyce, jeśli ktoś projektuje układ CAN lub diagnozuje jego działanie, bazując na błędnych założeniach o napięciach, może niepotrzebnie szukać usterek tam, gdzie ich nie ma, albo nie zauważać realnych problemów z transmisją. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepiej po prostu zapamiętać różnicę napięć ok. 2 V podczas aktywnej transmisji (stan dominujący), bo to jest kluczowa cecha tej magistrali wykorzystywana do jej niezawodności i odporności na zakłócenia.