Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

Wybór innego czujnika niż numer 3 wynika zazwyczaj z pobieżnej analizy danych, co często zdarza się przy pracy z tabelami diagnostycznymi. Kluczowe są tutaj dwie wytyczne producenta: napięcie na wtyku 2 powinno się mieścić w granicach 0–0,2 V, a opór pomiędzy wtykami 1 i 34 nie powinien przekraczać 1 Ω. Wielu uczniów skupia się tylko na jednym z parametrów, np. zauważa, że napięcie jest w normie i zupełnie pomija opór, lub odwrotnie. Niestety, żeby czujnik uznać za sprawny, muszą być spełnione oba warunki jednocześnie. Przykładowo, czujnik numer 1 ma napięcie 0,10 V, czyli jest OK, ale opór wynosi już 1,20 Ω, co jest powyżej zalecanej wartości – to już sygnał, że czujnik albo przewód mogą mieć uszkodzenie (np. częściowe przerwanie żyły lub początki korozji). Czujnik numer 2 z kolei ma 0,25 V, więc przekracza dopuszczalny zakres napięcia, mimo że opór jest poniżej 1 Ω. To typowy przypadek, gdzie można się pomylić, patrząc tylko na jeden parametr – a w praktyce każdy odstęp od normy przekłada się na ryzyko błędnego działania ABS-u, co bezpośrednio wpływa na bezpieczeństwo jazdy. Czujnik numer 4 jest jeszcze dalej od normy: napięcie jest co prawda dobre, ale opór aż 1,50 Ω, co wyraźnie wskazuje na problem z połączeniem lub wewnętrzną usterką. Moim zdaniem, w diagnostyce ABS nie wolno lekceważyć nawet niewielkich odchyleń, bo takie drobiazgi często prowadzą do trudnych do wyłapania usterek, które objawiają się dopiero podczas nagłych sytuacji na drodze. Dobre praktyki branżowe podkreślają, że tylko dokładna i skrupulatna analiza obu parametrów daje pewność co do sprawności elementu. Warto zawsze mieć w głowie, że przy elektronice samochodowej margines błędu jest naprawdę niewielki, a nadmierne uproszczenie diagnostyki szybko się mści.