Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

Wiele osób przy pytaniach o napięcie pojedynczego ogniwa akumulatora kwasowo-ołowiowego wpada w pułapkę skojarzeń z innymi technologiami lub z sumowaniem ogniw szeregowych. Wybierając opcję 1,2 V, można łatwo pomylić się z typowym napięciem pojedynczego ogniwa niklowo-wodorkowego (NiMH) lub niklowo-kadmowego (NiCd) – tam faktycznie właśnie 1,2 V jest standardem. Z kolei wartość 4,1 V sugeruje raczej technologię litowo-jonową, gdzie pojedyncze ogniwo (np. w laptopach czy telefonach) osiąga napięcie znamionowe około 3,6–3,7 V, a przy pełnym naładowaniu nawet właśnie około 4,1–4,2 V. 6,2 V z kolei to już zupełnie inna liga – to nie napięcie pojedynczego ogniwa, lecz suma kilku ogniw połączonych szeregowo (w przypadku kwasowo-ołowiowych trzy ogniwa × 2,1 V to 6,3 V nominalnie, co zresztą wykorzystuje się w tzw. "małych" akumulatorach 6-woltowych, np. do starych motocykli lub niektórych zabawek). Bywa, że uczniowie patrząc na takie wartości myślą, że każde napięcie z zakresu kilku voltów dotyczy jednego ogniwa – a to błąd, bo tylko 2,1 V odnosi się do jednej celi kwasowo-ołowiowej. Często też myli się napięcie wyjściowe całego akumulatora z napięciem pojedynczego ogniwa – w przypadku standardowego akumulatora samochodowego mamy 12,6 V, bo tam jest sześć ogniw po 2,1 V każde. Z mojego doświadczenia wynika, że takie błędy wynikają z pośpiechu lub nieuważnego czytania pytań – dlatego warto zawsze zastanowić się nad charakterystyką konkretnego typu ogniwa, na którym opiera się pytanie. Napięcie znamionowe to nie jest wartość przypadkowa, tylko wynik określonego procesu chemicznego zachodzącego wewnątrz danej technologii akumulatorowej. Dobrą praktyką jest sprawdzenie tej informacji w dokumentacji producenta lub po prostu w podręcznikach do elektrotechniki – większość pytań egzaminacyjnych właśnie na tym się opiera.