Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

Na pierwszy rzut oka odpowiedzi typu „stały”, „paraboliczny” czy „sinusoidalny z przerwami” mogą się komuś wydawać logiczne, zwłaszcza jeśli nie do końca wiadomo, jak w praktyce wygląda sygnał z czujnika indukcyjnego. Zacznijmy od tego, że sygnał „stały” (czyli napięcie niezmienne w czasie) absolutnie nie pasuje do charakterystyki tego typu czujnika – brak zmiany strumienia magnetycznego to brak sygnału, a więc napięcie oscyluje w okolicach zera, co może oznaczać uszkodzenie czujnika lub brak ruchu elementu wzbudzającego. Widziałem kilka razy takie sytuacje: mechanik patrzy na linię prostą na oscyloskopie i myśli, że to dobry objaw – niestety tak nie jest. Z kolei „paraboliczny” przebieg to raczej domena zupełnie innych zjawisk fizycznych, np. ładowania kondensatora, a nie działania czujnika indukcyjnego. Parabola nie ma tu żadnego uzasadnienia – to typowy błąd wynikający z pomylenia podstawowych pojęć z matematyki i elektroniki. Najbardziej myląca jest chyba odpowiedź „sinusoidalny z przerwami” – tu można się złapać na to, że jeśli sygnał jest niby sinusoidalny, ale pojawiają się przerwy, to coś tam działa. Jednak każdy przerwany przebieg oznacza, że są problemy z ciągłością przewodzenia, usterki w uzwojeniu lub zbyt duże luzy w mechanice. W branżowych normach i instrukcjach serwisowych zawsze wymienia się ciągłość sygnału jako podstawowe kryterium sprawności. Przerwy, nawet jeśli są krótkie, to już powód do szukania przyczyny – nie można tego uznać za prawidłową pracę. Moim zdaniem takie nieporozumienia wynikają często z braku praktyki w pracy z oscyloskopem albo z mylenia typów czujników i ich sygnałów. Warto zawsze wracać do podstaw: czujnik indukcyjny = ciągła, wyraźna sinusoida, a wszystko inne traktować jako sygnał do dalszej diagnostyki.