Podczas rozruchu silnika spalinowego z zapłonem samoczynnym, prąd pobierany przez rozrusznik rzeczywiście mieści się w zakresie 100 ÷ 1000 A. Taki wysoki prąd jest niezbędny, aby pokonać opory rozruchowe silnika oraz uruchomić go. W praktyce, przy rozruchu silnika o pojemności 2.0 L, rozrusznik może pobierać około 200-300 A. Warto przypomnieć, że podczas tego procesu kluczową rolę odgrywa zarówno konstrukcja elektryczna, jak i jakość akumulatora, który powinien być w stanie dostarczyć tak dużą moc. Standardy branżowe, takie jak ISO 60038, określają wymagania dotyczące napięcia roboczego akumulatorów, co ma bezpośredni wpływ na efektywność rozruchu. Stąd poprawna odpowiedź nie tylko odzwierciedla rzeczywisty stan rzeczy, ale także podkreśla znaczenie właściwego doboru komponentów elektrycznych w pojazdach.
Podczas rozruchu silnika spalinowego z zapłonem samoczynnym nie jest możliwe, aby prąd pobierany przez rozrusznik wynosił 0 ÷ 10 A. Taki niski zakres wskazuje na zbyt małą moc rozrusznika, co jest niewłaściwe, biorąc pod uwagę, że silniki spalinowe wymagają znacznie większej energii do uruchomienia. Odpowiedź 10 ÷ 100 A również nie uwzględnia rzeczywistych potrzeb rozruchowych, ponieważ wiele nowoczesnych silników, zwłaszcza w pojazdach osobowych i ciężarowych, wymaga dużo większego prądu. Z kolei odpowiedzi w zakresie 1000 ÷ 10000 A są całkowicie nierealistyczne, gdyż takie wartości sięgają zakresów, które nie są możliwe do osiągnięcia przez standardowe rozruszniki samochodowe. Przeszacowanie wymaganego prądu może prowadzić do nieprawidłowego doboru rozrusznika i akumulatora, co w konsekwencji skutkuje ich uszkodzeniem lub awarią. Zrozumienie prawidłowych wartości prądu rozruchowego jest kluczowe dla bezpieczeństwa i wydajności systemu elektrycznego pojazdu, dlatego ważne jest opracowanie i stosowanie odpowiednich norm oraz praktyk w branży motoryzacyjnej.