Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

W praktyce warsztatowej podczas przyjmowania pojazdu do naprawy liczy się nie tylko zakres zlecenia i opis problemu, ale też absolutnie niezbędne są dane jednoznacznie identyfikujące pojazd. Częstym błędem, z którym się spotykam, jest skupianie się na technicznych detalach auta, takich jak pojemność skokowa silnika, wyposażenie dodatkowe czy kolor nadwozia. Oczywiście, te informacje bywają użyteczne później – np. przy doborze części zamiennych, ocenie stopnia trudności naprawy czy ustaleniu, czy auto ma nietypowe systemy wymagające specjalistycznego podejścia. Jednak przy samej rejestracji zlecenia naprawczego najważniejsze jest coś innego: jednoznaczna identyfikacja pojazdu w dokumentacji. To właśnie numer rejestracyjny pełni tę rolę, bo jest podstawą dla wszelkich dalszych czynności administracyjnych i rozliczeniowych. Praktyka pokazuje, że podawanie samego koloru lub wyposażenia prowadzi do nieporozumień, zwłaszcza gdy na placu stoi kilka podobnych modeli. Pojemność skokowa też niewiele powie osobie wydającej pojazd lub prowadzącej kartotekę, gdyż auta o identycznej pojemności mogą różnić się rejestracjami i właścicielami. Typowym błędem jest też przekonanie, że wyposażenie dodatkowe trzeba wpisywać przy każdym przyjęciu – to się robi ewentualnie jako uzupełnienie przy bardziej rozbudowanych usługach lub przy sporach o stan pojazdu przy odbiorze. Standardy branżowe i wewnętrzne procedury niemal zawsze wskazują na numer rejestracyjny jako absolutnie niezbędny element karty zlecenia. Bez niego łatwo o pomyłki, zamieszanie przy wydawaniu auta oraz brak możliwości prawidłowego śledzenia historii napraw. Moim zdaniem warto od razu wyrobić sobie nawyk: pierwsza rzecz na karcie zlecenia to numer rejestracyjny – dopiero potem reszta szczegółów.